Eetbuien

Afslankcoach Rachel Hulshof

Ik heb zolang als ik me kan herinneren last gehad van eetbuien. Zo erg dat ik huilend bij de huisarts zat omdat ik niet meer wist wat ik moest doen. Googlend kwam het erop neer dat het zelfs een naam had wat ik deed: binge eating. Zoveel mogelijk eten in een eetbui, maar dan niet overgeven. Dat heb ik in mijn puberjaren zeker wel meerdere keren geprobeerd, maar dat lukte me niet. Daar ben ik nu uiteraard heel blij om, maar destijds voelde ik me zo ongelukkig.

Ik zocht hulp voor mijn eetbuien

Daar zat ik dus, verslagen en huilend tegenover mijn huisarts. Ik wilde af van mijn eetbuien, die eeuwige onrust in mijn hoofd. Voor mijn gevoel had ik echt levenslang.

De huisarts verwees me door naar een psycholoog, waar ik over 7 maanden terecht kon. Nog eens 7 maanden, dat trok ik niet meer. Ik stond met een betraand gezicht buiten en maakte toen een radicaal maar allesbeslissend besluit, wat uiteindelijk mijn redding is geweest van mijn eetbuien.

Eeuwig diëten

Op de basisschool was ik altijd al nét iets voller dan alle andere meisjes. Dat zette door in mijn puberteit. Als 15-jarige was ik niet heel dik, maar gewoon voller dan de gemiddelde tiener. Ik wilde echt niets liever dan slank zijn en dat werd mijn missie: ik wil afvallen.

Ik beredeneerde heel simpel: niet snoepen, weinig eten en veel bewegen. Wat in de praktijk resulteerde in heel streng zijn en op een ander moment totaal de mist in gaan. Dat was het begin van mijn eetbuien. Ik kon volledig overstag gaan met zakken chips, maar ook met witte boterhammen dik besmeerd met boter en hagelslag. Mezelf helemaal volproppen met alles wat ik niet mocht tot ik er misselijk van werd. Het resultaat was dat ik geen gewicht verloor en rond hetzelfde gewicht bleef schommelen. Soms wat meer omhoog na een eetbui, dan weer wat omlaag als ik weer streng ging lijnen.

Mentaal richtte het ook schade aan. Dat continue falen, het mislukken, het niet halen van mijn doel en mezelf nog steeds te dik voelen. Ik heb daar veel verdriet over gehad.

Verdriet weg eten

Ik wilde graag slank(er) zijn, maar ik had met mijn verstoorde eetpatroon inmiddels een totaal verkeerde relatie tot eten. Ik was enorm gefixeerd op afvallen, waardoor ik niet bezig was met eten als voeding. Het was puur iets om tot mijn doel te komen. Ik had vooral veel honger en had het gevoel dat ik er heel veel voor liet.

Als mijn dieet weer mislukte, dan had ik niet alleen een eetbui, maar ik liet dan ook alle teugels weer vieren. Dan at ik een periode gewoon wat ik lekker vond. Ik had ook echt aanleg om dikker te worden. Uit een gezin met vier kinderen, had mijn middelste zusje overduidelijk het slanke gen van mijn moeders geërfd. Ik en mijn jongste zusje die van mijn vader z’n kant. Die kant van de familie was iedereen veel te zwaar. Kon mijn zusje haar bord wegschuiven ‘want ze hoefde niet meer’ vochten mijn jongste zusje en ik om the leftovers.

In een huis met zes mensen is er altijd wel iemand met eten bezig. Na het avondeten begon er een met een plak peperkoek, de volgende smeerde een boterham, de volgende maakte een tosti. De geur door het huis van de tosti kon mijn vader ertoe zetten om laat in de avond de frietpan nog aan te zetten voor wat snacks. Bij ons was eten altijd overdadig, alles (veel te) veel. We waren natuurlijk ook met velen. Maar ik heb in ieder geval een groot aandeel gehad dat niets over de datum zou raken ;-))

De genetische aanleg, mezelf eten ontzeggen, falen en weer overdadig toegeven, heeft de hele toon gezet bij mij in mijn verstoorde eetrelatie. Lekker eten was alles wat ik niét mocht. Ik vond het oneerlijk en ervaarde mijn eetstrijd als levenslang.

Afvallen lukte niet door eetbuien

Het afvallen lukte niet door mijn eetbuien, dus ik zocht hulp. Ik ging naar allerlei afslankclubjes en voedingscoaches. In die periode kwam ik al snel tot inzicht dat ik het al die tijd compleet verkeerd had gedaan. Feitelijk was ik mezelf gewoon aan het ondervoeden. Ik leerde dat voldoende gezond en regelmatig eten juist de oplossing was om gewicht te verliezen.

Wat ik wel mistte was de juiste ondersteuning en motivatie van een coach. Met alle theoretische kennis, maar ook met mijn eigen persoonlijke ervaring richtte ik mijn eigen dieetprogramma op: Slinc. Door elke 2 tot 2,5 uur te eten voelde ik mezelf niet alleen heel erg goed, maar mijn kilo’s vlogen er ook af. Ik wilde met al mijn passie en ervaring zelf vrouwen begeleiden in afvallen. Dat doe ik inmiddels al meer dan 15 jaar met veel enthousiasme in mijn afslankstudio.

Ik bleef eetbuien ervaren

Maar dat eerste jaar van In Shape Afslankstudio was ik zelf enorm zoekende met een goed eetpatroon om mijn gewicht stabiel te houden. Ik was 15kg lichter, maar ik was met eten helemaal de weg kwijt. Vooral de angst om aan te komen, want dat kon ik natuurlijk niet maken als voorbeeld in een afslankstudio. Dat zorgde ervoor dat ik de ene dag Slinc. volgde, dan weer een dag proteïne afgewisseld met een appeldag. Ik had natuurlijk ook alles voorhanden in mijn studio. Mijn gewicht bleef wel aardig rond hetzelfde, maar ik had nog steeds eetbuien. Stond ik het ene moment nog nog vrouwen complimenten te geven over hoe goed ze het vol hielden. ‘En als ik dan ’s avonds trek krijg Rachel, dan pak ik gewoon een bakje yoghurt in plaats van chips.’

Racete ik het andere moment naar de supermarkt om een zak chips, een bak nootjes, een reep chocola en voorruit ook nog een pak oreo koekjes uit de rek te graaien. Om ze vervolgens zo snel mogelijk, in de auto onderweg naar huis, op te eten. Want mijn man mocht natuurlijk van niks weten. Kill the evidence. Dus alles ongemerkt in de prullenbak en wat nog over was, verstopte ik.

Eetbuien stoppen

Dit ging zo niet langer. Ik wilde van die eetbuien af, van de eeuwige onrust als het ging om eten. Die kilo’s was ik eindelijk kwijt, maar nog niet mijn emotie eten. Gek werd ik ervan en ik voelde me opnieuw slachtoffer van mijn eigen gedrag. Dus ik zocht hulp. En daar zat ik dus, bij die huisarts met een doorverwijzing voor psychische hulp. Maar zolang kon ik niet wachten, niet als afslankcoach in een afslankstudio die het juiste voorbeeld moet zijn. Na een zoveelste vreetbui dacht ik: ‘Dit kan zo niet langer. Als ik de studio nog 30 jaar heb, dan moet ik een manier vinden om op gewicht te blijven.’ En dat is mijn ommezwaai geweest.

Emotie eten

Ik dacht destijds onterecht dat mijn eetbuien een resultaat waren van emotie eten. Ik weet nu dat het een andere oorzaak had. Mijn eetbuien waren niet uit stress, verdriet of de behoefte om troost te vinden in eten. Ik snap overigens wel waarom we (vaak onterecht) die link leggen. Als je googled op eetbuien kom je gegarandeerd uit op emotie eten. Natuurlijk denk je dan: ‘Ik heb eetbuien dus ik ben een emotie eter.’

Met alle kennis die ik inmiddels gaandeweg op had gedaan over voeding, over het functioneren van het lichaam viel bij mij het kwartje. Mijn eetbui ontstaat helemaal niet uit stress, vermoeidheid of verdriet. Mijn eetbuien waren een gevolg van een fysieke tekortkoming aan voedingstoffen. Die ik nota bene zelf veroorzaakte doordat ik ná een eetbui juist weer heel streng ging lijnen. Hierdoor deed ik mijn lichaam tekort. Als je dat maar lang genoeg volhoudt, dan gaat het lichaam uiteindelijk schreeuwen om die broodnodige voedingstoffen.

Het lichaam doet niets anders dan in stand houden, opbouwen, vernieuwen en regenereren. Je bent letterlijk wat je eet. Wij voorzien het lichaam van al deze brandstoffen, beschermstoffen en bouwstoffen via onze voeding. Dus als je het lichaam ontziet in deze voedingstoffen dan loopt het spaak van binnen. Dus geeft het lichaam op alle mogelijke manieren een noodsignaal. Dat leidt tot een onweerstaanbare trek wat bij mij resulteerde in een vreetbui.

Dus de oplossing voor mijn eetbuien, de manier op mijn eetbuien te stoppen was dus plain simple. Ik moest starten met het voeden van mijn lichaam en stoppen met compenseren.

Emotie eten de baas

Vanaf dat moment verbood ik mezelf om ook nog maar 1 dag bezig te zijn met koolhydraatarm eten, appeldagen of maaltijdvervangers. Ik besloot om voedzaam te gaan eten. En al had ik een keer een ‘fout’ weekend, mijn ontbijt op maandagochtend was gewoon weer 2 heerlijke boterhammen met 48+ kaas. Voorheen liet ik mijn weegschaal leidend zijn, die dan rustig +1,5kg aangaf op maandagochtend. Uit paniek startte ik dan direct weer met compensatie.

Maar vasthouden aan een gezonde, voedzame basis dat is mijn redding geweest van mijn eetbuien. Niks meer light of mager, maar volle en voedzame producten. En gewoon weer brood eten, heerlijk. Op gewicht blijven niet gaat om calorieën tellen, maar om voeden van het lichaam. Dat geeft balans en rust, zowel lichamelijk als geestelijk. En dat merkte ik, want mijn eetbuien bleven uit.

Mijn oplossing voor mijn eetbuien

Mijn oplossing voor mijn eetbuien was naast goede voeding ook stoppen met compenseren. Paniek reacties op maandagochtend nadat ik de weegschaal zag uitslaan. Daarnaast startte ik met het voeden van mijn lichaam met voedingstoffen. En met succes: ik ben nu al jaren goed op gewicht. Maar waar ik vooral zo ontzettend blij mee ben, is dat ik me bevrijd voel van die eeuwige frustratie als het gaat om eten. Ik geniet van voedzaam eten, ik voel me energiek en fit en ik zit lekker in mijn vel.

En dat gun ik elke vrouw. Daarom heb ik afvallen met Slinc uitgebreid met het programma ‘Op gewicht blijven’. Een basis eetprogramma die ervoor zorgt dat je alles binnenkrijgt wat het lichaam nodig heeft om goed op gewicht te blijven. En om eindelijk af te rekenen met die eeuwige eetbuien!

Afvallen met Slinc

Heb jij ook last van eetbuiten, maar wil jij eerst nog wat gewicht kwijt? Start dan met Afvallen met Slinc. Ook dit eetpatroon is gebaseerd op het voeden van het lichaam met koolhydraten, eiwitten en vetten. Alles wat het lichaam nodig heeft om goed in balans te blijven, maar tegelijk wel die kilo’s kwijt te raken.