Mijn verhaal

“Ik was het Sinterklaas cadeautje voor mijn 2-jarige broer. Op 6 december 1977 ben ik geboren. Ik had gitzwart haar en ik was heel klein. Ik woog maar 2900 gram. ‘Ome Jan hield jou in 1 hand vast, zo klein was je’ zegt mijn moeder altijd. ‘Die schade heb ik in mijn puberteit wel ingehaald’, is mijn standaard grapje. Ik heb nog 2 jongere zusjes, we schelen allemaal 2 jaar. Een groot en warm gezin.”

“Ik was al van jongs af aan in de ban van snoep. Ik hoorde een zak kraken en mijn oren stonden op scherp. Ik kon mezelf ook echt over-eten als kind. Op een verjaardag snoepte ik veel te snoepen en dan was ik heel de nacht aan het overgeven. In die tijd begon ook het stiekeme snoepen. Ik kocht van mijn zakgeld een zak chips en ging dat samen met een vriendinnetje op een bankje opeten. Maar ik deed het steeds vaker en schaamde me, dus vroeg ik mijn vriendinnetje niet meer mee. Ik ging alleen. Alleen op het bankje of snoep verstopt in mijn kamer. Als ik het nu weer zo opschrijf, voel ik dat kleine verdrietige meisje weer binnenkomen. Een ontstopbare drang om te snoepen en mezelf aan de andere kant rot voelen over hoe ik eruit zag.”

“Op de basisschool was ik altijd al nét iets voller en dat zette door in mijn puberteit. Als 15-jarige was ik net iets zwaarder dan de gemiddelde tiener. Maar ik had een duidelijke missie: ik wil dun worden. Ik startte met zo weinig mogelijk eten. Dat resulteerde vooral in heel streng zijn en op een ander moment totaal de mist in gaan. Ook ging ik voor het eerst onder een sport en werd lid van de atletiekvereniging. Uiteraard totaal niet uit een sportief oogpunt, maar puur om af te vallen. Gelukkig vond ik het ook leuk. Resultaat was, dat ik heel mijn puberteit ongeveer even zwaar ben gebleven. En dat continue falen, het mislukken, het niet halen van mijn doel en nog steeds mezelf te dik voelen, daar heb ik veel verdriet over gehad.”

Ik wilde graag dun zijn, maar ik had met mijn verstoorde eetpatroon inmiddels een totaal verkeerde relatie tot eten. Ik had last van eetbuien. Daarnaast zag je heel duidelijk de genetische gen z’n rol doen. Kom je met 4 kinderen uit hetzelfde nest, was het overduidelijk dat mijn middelste zusje meer mijn moedersgen had geërfd en ik en mijn jongste zusje die van mijn vader z’n kant. Kon mijn dunne zusje haar bord wegschuiven ‘want ze hoefde niet meer’ vochten mijn jongste zusje en ik om the leftovers. Daarnaast is in een huis met 6 mensen altijd wel iemand met eten bezig. Na het avondeten begon er een met een plak peperkoek, de volgende smeerde een boterham, de volgende maakte een tosti. De geur door het huis van de tosti kon mijn vader ertoe zetten om laat in de avond de frietpan nog aan te zetten voor wat snacks. Daarnaast is altijd alles overdadig geweest. Alles veel. We waren natuurlijk ook met velen. Maar ik heb in ieder geval een groot aandeel gehad dat niets over de datum zou raken ;-)) De genetische aanleg, mezelf eten ontzeggen, falen en weer overdadig toegeven, heeft de hele toon gezet bij mij in mijn verstoorde eetrelatie. Lekker eten was alles wat ik niét mocht. Ik vond het oneerlijk en ervoer mijn eetstrijd als levenslang.”

Ik begon met mijn eerste baantje in het bedrijfsleven als secretaresse. Het zittend werk zorgde ervoor dat mijn zuur verloren kilo’s van mijn laatste lijnpoging er weer snel aan zaten. Het atletiek had ik inmiddels opgegeven, maar een verslaving voor hardlopen had ik eraan overgehouden. Opnieuw niet uit sportief oogpunt, maar mijn illusie van slank worden, bleef hiermee levendig. Ook ging ik samen met mijn huidige man voor het eerst naar Amerika. Die vakantie kostte mij 5kg. Dat is echt mijn dieptepunt, maar tegelijk ook mijn hoogtepunt geweest. Na die eerste vakantie in Amerika was ik in shock. Ik was in 4 weken 5kg aangekomen. Huilend zat ik op de bank en terwijl ik de chips nog in mijn mond stopte, huilde ik: ‘Ik wil echt afvallen Ton.’ Er moest nu écht iets gebeuren. Ik was inmiddels 23 jaar en durfde voor het eerst toe te geven: ik had hulp nodig.”

“Ik ging onder begeleiding van een gewichtsconsulente afvallen. En dat is het beste wat me ooit is overkomen. Ik leerde daar de logica van de balans tussen energieverbruik en eten. Ik at meer dan dat ik ooit had gedaan en OMG, ik viel gewoon af! Ik wist niet wat ik meemaakte. Ik mocht zoveel eten, ik snapte er niks van. En ik wilde het snappen. Dus ik slurpte alle informatie in me op die ze me vertelde. Ik ging me meer verdiepen in de theorie en maakte het me eigen. De theorie was duidelijk. Maar mijn drang naar slecht, fout en lekker eten bleef. En daarnaast had ik een nieuwe verslaving en passie: Amerika. 2x per jaar gingen we naar Amerika, het land van de fastfood. Ik had daar mijn weg nog steeds niet gevonden. Er was geen balans tussen de nieuwe theorie en mijn oude vreetgewoontes. Het resulteerde in nog steeds onvrede over mijn lijf, nog steeds strijd met eten en worst of all: binge eating. Voor de leek onder ons: dat is absurd veel eten. Bij mij was dat heel bewust inkopen doen van zakken chips, chocola en koek. En vooral: stiekem. Ik was allesbehalve gelukkig als het ging om mijn gewicht, lijf en eten. Altijd frustratie en onrust.”

“Mijn gewicht bleef gedurende die 5 jaar redelijk gelijk. Na een Amerika vakantie ging het wat omhoog en dan deed ik weer wat maanden mijn best om het naar het oude niveau te krijgen. Damage control. Niet meer, niet minder. Het binge eating was min of meer verweven in mijn leven. Ik zag het meer als af-en-toe een uitspatting. Ik verbloemde mijn ontevredenheid over mijn gewicht met humor en zelfspot. ‘Ik volg sinds vorige week het kiwi-dieet. Ken je dat niet? Echt top dieet, heel makkelijk vol te houden. Mag je álles eten, behalve kiwi’s.’ En dan lachten we allemaal. Maar dat mijn frustratie nog steeds groot was, bleek wel uit een confronterende opmerking van een collega. Na een zoveelste grap over mezelf zei ze: ‘Jij maakt echt altijd grapjes over je gewicht. Probeer jezelf eens te accepteren zoals je bent en anders: doe er wat aan.’ Zo, dat was even een deksel op mijn neus, maar zo waar!”

“De theorie was me inmiddels al duidelijk, maar ik vond een stok achter de deur wel heel fijn. Daarom ben ik bij een afslankclubje gegaan. Wekelijks op de weegschaal, samen in een groep. Totdat ik een keer op de weegschaal ging staan, 0,5kg zwaarder was en de begeleidster zei: ‘Helaas, volgende week beter.’ Ik snap dat ik het allemaal zelf moet doen, maar ik vond dit nou niet echt motiverend. Er was geen spiegeling. Niks geen harde aanpak: ‘Zeg Rachel, wat is dit nou?’ Ik werd niet getriggerd dus ik zocht naar iets anders.

Ik ging naar een afslankstudio. Onder persoonlijke begeleiding en doelgericht afvallen in een warmtecabine. Ik kreeg voedingsbegeleiding, maar ik wist inmiddels mijn begeleidster meer te vertellen over voeding dan zij mij. Daarnaast werd ik tijdens de sport begeleid door net een te jong grietje, broodmager, die dan mijn eetschriftje nakeek en me op de vingers tikte over mijn ‘bakje chips’. ‘Waarom eet je dan niet gewoon een yoghurtje?’ ‘Ja, jij zal vast een yoghurtje eten, plankje’, dacht ik. Gelukkig had ik nog gelogen over dat bakje dat natuurlijk gewoon een hele zak chips was! Mijn resultaat bleef uit. Ik wilde wel heel graag, maar waarom lukte het me niet? Het concept was eigenlijk perfect. Beweging, voeding en begeleiding. Ik had ergens gewoon iemand nodig die mij kon triggeren. Me op scherp kon zetten. Me durfde te confronteren met mijn acties. Maar ook iemand die weet hoe ik dat een volgende keer anders kan doen. Enthousiast en met wat humor. Maar wel met kennis. Kwaliteit. Maar vooral ook: iemand die uit eigen ervaring kon meepraten in plaats van zo’n plankje die mijn uitspattingen van een bakje chips niet snapt, laat staan die hele zak chips. Iemand die weet waar ie het over heeft. En daar ging mijn creatieve ervaring en snelle denken: ik ga dit zelf doen!”

“2 september 2006 opende ik de deuren van mijn eigen afslankstudio: In Shape Afslankstudio Eindhoven. Ik was 28 jaar en net 15kg lichter. Want ik kan natuurlijk niet met 78kg vrouwen gaan vertellen hoe ze het moeten doen. Ik had al mijn kennis over voeding in een goed uitgewerkt programma gegoten. Daarnaast waren mijn drive voor mijn eigen onderneming en de volle overtuiging voor mij een enorme stok achter de deur. Voor het eerst in mijn leven zag ik een spectaculair resultaat op de weegschaal. Ik was 15kg lichter. Ik woog nog maar 63kg. Ik was dolblij! Ik volgde een voedingsprogramma dat ik in mijn afslankstudio en 2 jaar later op de Nederlandse markt introduceerde als Slinc. Ik was 28 jaar en voor het allereerst in mijn leven voelde ik me slank en….   dolgelukkig! Ik kon mezelf in een winkelruit zien, denken: ‘Die is dun’ en dan beseffen: ‘Oh dat ben ik!’ Gaan shoppen, met twijfel een maat M uit het rek pakken en met verbazing zien dat ook die gewoon van mijn kont zakte. Ik voelde slank…. En ik was dolgelukkig.”

“Mijn eerste jaar In Shape was ik zoekende. Ik was 15k lichter, voelde me top, maar ook nu slopen oude gewoontes terug in mijn hoofd. Programma’s voorhanden in mijn studio deed ik de ene dag Slinc de andere dag proteïne, dan weer een fruitdag. Ik was helemaal de weg kwijt. En het ergste was: het binge eating kwam extreem terug. Ik sloot om 21.00 uur ’s avonds de studio en reed rechtstreeks naar de supermarkt en kocht een zak chips, chocola en nootjes. Ik at het allemaal op in de auto op weg naar huis en kill the evidence, alles in de prullenbak. Ik was ten einde raad. Ik wilde hiervan af, maar ik wist niet hoe. Ik ging uiteindelijk naar de huisarts en ik kreeg een doorverwijzing. Maar na een zoveelste eet aanval dacht ik: ‘Dit kan zo niet langer. Als ik de studio nog 30 jaar heb, dan moet ik een manier vinden om op gewicht te blijven.’ En dat is mijn ommezwaai geweest en de geboorte van Fase 2 en 3.

Door mezelf altijd af te vragen: ‘Waarom doe ik dit?’ bleef ik eigenlijk een excuus voor mezelf formuleren om te mogen eten. Want ja, ik weet niet wáárom ik het doe, dus mág het. Ik nam 2 stellingen in: ‘Ik wil dit niet meer, ik kies ervoor om dit niet meer te doen’ en ik mocht van mezelf niets meer extreem doen. Dus ook niet ‘extreem’ lijnen. Gewoon eten. Normaal. Terug naar de basis. En vasthouden aan mijn stellingen. Daar is Fase 2 Stabiliseren en Fase 3 Balans uit ontstaan. Deze fasen zijn geschreven op mijn eigen ervaring hoe je goed op gewicht kan blijven. En daar ben ik het levende bewijs van. Zo extreem als ik was, zoveel rust ervaar in nu in eten. En dat is een gevoel dat ik wil delen. Ik heb mezelf helemaal verdiept in de kwestie: ‘Hoe kun je jezelf her-programmeren als het gaat om ‘omgaan met eten’? Genieten van eten? Eten om te voeden? Geen extremiteiten meer? Niets uit studieboeken, maar puur eigen ervaring. Ik mag dit al meer dan 15 jaar delen op lokaal niveau in mijn afslankstudio, maar ik wil meer mensen bereiken. Ik wil ook graag voor jou iets kunnen betekenen. Ik wil ook jou graag inspireren om jouw eigen innerlijke motivatie en kracht te vinden om af te vallen en nooit meer zwaarder te worden. Let’s do this, together!”